Renta na zwiększone potrzeby

Błąd medyczny w wyniku, którego osoba poszkodowana doznaje trwałego uszczerbku na zdrowiu w postaci uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia skutkuje koniecznością podjęcia działań przez osobę poszkodowaną w celu zminimalizowania lub wyeliminowania doznanego uszczerbku na zdrowiu np. poprzez:

• podjęcie leczenia,
• rehabilitacji,
• zapewnienie niezbędnej opieki świadczonej na rzecz osoby poszkodowanej,

które to czynności określane są w doktrynie jako zwiększone potrzeby.

Realizacja wszystkich tych potrzeb powoduje po stronie osoby poszkodowanej konieczność poniesienia kosztów, a zatem szkodę majątkową, którą zobowiązany jest pokryć ubezpieczyciel, w którym sprawca szkody, czyli np. szpital lub lekarz, ma wykupioną polisę OC.

Celem niniejszego artykułu jest dokładne opisanie renty na zwiększone potrzeby należnej z polisy OC sprawcy szkody.

Renta z tytułu zwiększonych potrzeb

Renty z tytułu zwiększonych potrzeb można dochodzić na podstawie art. 444 § 2 kodeksu cywilnego zgodnie z którego treścią: „Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.”

By uzyskać rentę na zwiększone potrzeby należy spełnić łącznie trzy wskazane poniżej przesłanki: 

• uszkodzenie ciała odniesione w wyniku błędu medycznego lub wypadku komunikacyjnego musi mieć charakter stały lub długotrwały;
• osoba poszkodowana musi wykazać istnienie zwiększonych potrzeb;
• zwiększenie potrzeb u osoby poszkodowanej musi być bezpośrednim skutkiem szkody lub być konsekwencją trwałego uszczerbku na zdrowiu odniesionego wskutek powstałej szkody. 

W związku z uszczerbkiem na zdrowiu spowodowanym błędem medycznym można wymienić wiele rodzajów zwiększonych potrzeb, które mogą ujawnić się u osoby poszkodowanej, przykładowo:

• podjęcie stałego prywatnego leczenia,
• zakup leków, preparatów witaminowych i maści lub środków sanitarno-higienicznych,
• uczęszczanie za zabiegi prywatnej rehabilitacji,
• stosowanie specjalnego odżywiania, czy też specjalistycznej diety,
• sprawowanie opieki przez osoby trzecie nad osobą poszkodowaną,
• konieczność korzystania z korepetycji z uwagi na przerwę w nauce osoby poszkodowanej, która jest uczniem lub studentem.

Przedstawione powyżej przykłady stanowią jedynie częściowe wyliczenie rodzajów zwiększonych potrzeb, które mogą być podstawą do przyznania przez zakład ubezpieczeń renty na zwiększone potrzeby.

Przy dochodzeniu renty z tytułu zwiększonych potrzeby należy wykazać, jaki jest zakres zwiększonych potrzeb i prawdopodobny okres w jakim będą one występowały. Zarówno rodzaj jak i rozmiar zwiększonych potrzeb osoby poszkodowanej oraz wysokość związanej z tym szkody w postaci zwiększonych wydatków zależy od indywidualnych uwarunkowań dotyczących konkretnej osoby poszkodowanej i może się różnić w zależności od konkretnekgo przypadku.

Należy pamiętać, że każda potrzeba wynikająca z doznanego w wyniku błędu medycznego trwałego uszczerbku na zdrowiu może stanowić podstawę do przyznania reny na zwiększone potrzeby o ile konieczność ich zaspokojenia zostanie w odpowiedni sposób wykazana.

Renta na zwiększone potrzeby – orzecznictwo

Tematyka roszczeń rentowych jest trudna i skomplikowana, dlatego też w ocenie zasadności oraz wysokości kwot należnych osobie poszkodowanej w ramach renty na zwiększone potrzeby olbrzymie znaczenie ma orzecznictwo sądów w podobnych sprawach.

Poniżej przedstawię kilka ciekawych wyroków dotyczących renty na zwiększone potrzeby:

• Przyznanie renty z tytułu zwiększonych potrzeb na podstawie art. 444 § 2 KC nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany te potrzeby faktycznie zaspokaja i ponosi związane z tym wydatki. Do przyznania renty z tego tytułu wystarcza samo istnienie zwiększonych potrzeb jako następstwa czynu niedozwolonego. – Wyrok Sądu Najwyższego, z dnia 11 marca 1976 r., sygn. akt IV CR 50/76;
• Prawo poszkodowanego do ekwiwalentu z tytułu zwiększonych potrzeb polegających na konieczności korzystania z opieki osoby trzeciej, nie zależy od wykazania, że poszkodowany efektywnie wydatkował odpowiednie kwoty na koszty opieki, fakt zaś, że opiekę nad niedołężnym na skutek inwalidztwa poszkodowanym sprawowali jego domownicy, nie pozbawia go prawa żądania stosownej renty. – Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 1977 r., sygn. akt I CR 143/77;
• Zmiany wysokości renty zasądzonej z tytułu zwiększenia potrzeb można żądać na podstawie art. 907 § 2 k.c. także wówczas, gdy w chwili wydania wyroku zasądzającego rentę poszkodowany z powodu braku odpowiedniego wieku lub pobierania nauki nie pracował, a następnie okazało się, że na skutek wypadku jest całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy. – Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 1982 r., sygn. akt I CR 27/82.

Jeżeli mają Państwo pytania związane z treścią artykułu lub znaleźli się Państwo w podobnej sytuacji, serdecznie zapraszam do kontaktu:

• telefonicznie pod nr 607 223 420
• mailowo na adres michal.miller@eim.waw.pl

Adwokat Michał Miller

Artykuł został sprawdzony w 2023 roku i zostały naniesione odpowiednie poprawki. Dbamy o to, byś czytając treści - czytał tylko aktualne informacje