W jednym z poprzednich artykułów opisane zostały przesłanki odpowiedzialności, które muszą zostać wykazane, by można było stwierdzić, że w danej sprawie mamy do czynienia z błędem medycznym.

Należą do nich:

• wyrządzenie szkody przez personel medyczny,
• zawinione działanie lub zaniechanie tego personelu, 
• normalny związek przyczynowy pomiędzy tym działaniem lub zaniechaniem, a wyrządzoną szkodą, 
• wyrządzenie szkody przy wykonywaniu powierzonej czynności.

W niniejszym artykule skupię się na przesłance zawinienia lekarza czy personelu medycznego w trakcie udzielania świadczeń medycznych pacjentowi.

W sprawach o naprawienie szkód medycznych wykazanie przez poszkodowanego pacjenta przesłanek odpowiedzialności zakładu opieki zdrowotnej jest zadaniem ogromnie trudnym, a niekiedy wręcz niewykonalnym. W szczególności zaś nie można wymagać od poszkodowanego wykazania, że przyczynę szkody stanowiło konkretne zaniedbanie, ani w sposób absolutnie pewny związku przyczynowego między zdarzeniem sprawczym a szkodą. Wystarczające jest wykazanie dostatecznej dozy prawdopodobieństwa jego wystąpienia.

Do przyjęcia winy lekarza lub członka personelu medycznego nie jest potrzebne wykazanie, iż osoba ta naruszyła przepisy dotyczące bezpieczeństwa życia i zdrowia ludzkiego. Wystarczy, jeżeli wina tej osoby polega na zaniechaniu zasad ostrożności i bezpieczeństwa, wynikających z doświadczenia życiowego i okoliczności danego wypadku. Do przypisania odpowiedzialności odszkodowawczej wystarczy choćby najmniejszy stopień winy ze strony lekarza lub personelu medycznego.

W praktyce do wykazania winy lekarza lub personelu medycznego dającej podstawę do stwierdzenia, iż dane zdarzenie było błędem medycznym wystarczy udowodnić jakiekolwiek odstępstwo od standardów postępowania lekarskiego w danej sytuacji.

Zobrazuję to na następującym przykładzie.

Jan Kowalski doznał urazu lewej stopy. W związku z diagnozą lekarz wykonał badanie aparatem RTG stawu skokowego kończyny dolnej lewej, w wyniku czego zlecił zastosowanie opatrunku gipsowego. Zalecono powodowi, aby po 5 tygodniach zgłosił się na zdjęcie opatrunku. Nie udzielono mu żadnej profilaktyki antyzakrzepowej, ani też nie poinformowano o ryzyku zakrzepicy. Nie zalecono mu również, aby zgłosił się do innej placówki służby zdrowia ani nie pytano o występowanie krwawień. Założenie opatrunku gipsowego bez jednoczesnego zastosowania leków przeciwzakrzepowych stanowiło naruszenie reguł ostrożności zalecanych przy udzielaniu takiej pomocy medycznej, co stanowiło zawinione działanie lekarza będące podstawą odpowiedzialności z tytułu błędu medycznego.

W opisanym wyżej przykładzie powód nie udowodnił, że brak podania leków przeciwzakrzepowych był jedyną i bezpośrednią przyczyną powstania u niego zakrzepicy. Natomiast z opinii powołanych w sprawie biegłych jednoznacznie wynikało, iż w ten sposób naruszono regułę ostrożnościową stosowania profilaktyki antyzakrzepowej w przypadkach podwyższonego ryzyka wystąpienia zakrzepicy żylnej. Na lekarzu spoczywa szczególny obowiązek dbania o dobro pacjentów, dlatego każde, nawet najmniejsze zaniedbanie z jego strony może stanowić wystraczającą przesłankę do przyjęcia odpowiedzialności za zdarzenie medyczne.

Jeżeli mają Państwo pytania związane z treścią artykułu lub znaleźli się Państwo w podobnej sytuacji, serdecznie zapraszam do kontaktu:

• telefonicznie pod nr 607 223 420
• mailowo na adres michal.miller@eim.waw.pl

Adwokat Michał Miller

[aktualizacja text=”Artykuł został sprawdzony w 2023 roku i zostały naniesione odpowiednie poprawki. Dbamy o to, byś czytając treści – czytał tylko aktualne informacje”]